بیانیه دهم محرّم ۱۴۱۶ (۱۳۷۴/۰۳/۱۹)

دوازده فرمان حضرت آقای حاج علی تابنده محبوب‌علیشاه طاب‌ثراه
به برادران ایمانی

---

خدمت برادران ایمانی، فقرای نعمت اللّٰهی سلطان‌علیشاهی وَفَقَهُمُ الله:

نکات ذیل را که از لَطایف و لوازم فقر و درویشی است، مُجدّداً برای تذکّر عرض می‌کنم تا به موجب آیهٔ شریفه: وَذَكِّرْ فَإِنَّ الذِّكْرَى تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِينَ ان‌شاءالله که مفید واقع شود.

انتظار معنوی که راه فقر و درویشی از رهروان خود دارد:

1. امانتِ فقر و درویشی را که خدا به وَدیعه سپرده نگهبان باشید. و به گفتار و کردار و پندار نیک بکوشید تا شایستهٔ عنوان فقر و درویشی گردید که هر عملِ خلاف شما، مایهٔ خجلت فقیر است.
2. خلاصهٔ دستورات فقر و درویشی را که «بندگی خدا»، «مهربانی به مردم و «خدمت به برادران» است میزان رفتار خود سازید و اَعمال خود را با آن بسنجید.
3. گوهر فقر و درویشی را به بهایی اندک نفروشید که زیان ببینید. قدر گوهر را گوهرشناس داند. اگر گوهرشناس نیستید بدانید که بهای این گوهر وصال دوست است.
4. لطیفهٔ فقر و درویشی به زبان نیاید، و کلام را به حقیقت آن راه نیست. اِحرامِ دل را با سخن گفتن نشکنید و سخنانی نگویید که سستی احوال دیگران را موجب شود.
5. دشمن فقر و درویشی، شیطان نفس است که به صورت‌های مختلف ظاهر می‌شود. فریبِ مَکرِ نَفس را نخورید، چون ممکن است ظاهری خداپسندانه نیز به خود بگیرد.
6. انتظارِ فقر و درویشی از راه رفتگان، خود جز انجام وظیفهٔ ایمانی نیست. هر چشم توقّعی در این راه از کوردلی است.
7. نعمت فقر و درویشی را پایمال خودبینی و خودرأیی نکنید. چون اَندوهِ این کُفران، دل بزرگان دین را به درد آورد.
8. عالَمِ فقر و درویشی، خلوتگاه دل به محبوب دادن است و بس. راحت‌طلبانی که با رنج این کار بیگانه‌اند با این فقیر همراه نیستند.
9. جامِ آبروی فقر و درویشی را با سنگ آز و غفلت نشکنید، سیاهدلیِ شکستن پیوند را بر خود خریدار نشوید.
10. توفیق خدمت در عالم فقر و درویشی، آجری است معنوی. توقّعِ پاداش غفلتی است زهرآگین.

    تو بندگی چو گدایان به شرط مزد مکن

    که دوست خود روش بنده‌پروری داند

11. آزادگی فقر و درویشی را با حرصِ دنیا و طمع عُقبیٰ به اسارت نکشید. از دوست جز خودش چیزی نخواهید.
12. مقصدِ راه فقر و درویشی اراده‌ای استوار می‌طلبد. سختی راه را به مَرکبِ شوقِ وصال به جان بخرید، و انتظار گشایش دل داشته باشید، که یأس و نااُمیدی کُفر است.

از همهٔ برادران و خواهران ایمانی توقّع دارم که در این نکات تأمّل کنند و به دیدهٔ دل در آن بنگرند و توشهٔ راه خویش سازند و غفلت نَورزند که: «در خانه اگر کس است یک حرف بس است.»