بیانیه ۷ شعبان ۱۴۱۷ (۱۳۷۵/۰۹/۲۸)

تذکّرات حضرت آقای حاج علی تابنده محبوب‌علیشاه طاب‌ثراه
به فقرای مقیم اروپا

---

خدمت فقرای محترم نعمت اللّٰهی سلطان‌علیشاهی مقیم اروپا وَفَقَهُمُ الله:

حدود سه هفته است که برای معالجهٔ جسمانی و زیارت فقرای مقیم اروپا در کشور آلمان بسر می‌برم. در این مدّت متأسّفانه بیماری و ضعف جسمانی مانع می‌شد که آنطور که علاقهٔ قلبی‌اَم بود از فیض مُجالست شما بهره‌مند شوم، ولی ذوق و شوقی که شما برادران از خود نشان می‌دادید مرا وا می‌داشت که حَتَّی‌المقدور در خدمت باشم. امّا با وجود اینکه میل داشتم به بعضی دیگر از کشورها و شهرهای اروپایی به زیارت برادران بروم، چون ماهِ مبارک رمضان نزدیک است، قصد مراجعت به ایران کرده‌ام. لذا ضمن عرض خداحافظی و آرزوی سلامتی و توفیق از خداوند مهربان، و عرض تشکّر از اَلطاف بی‌شائبهٔ شما، نکاتی را که شفاهاً در این چند هفته عرض کرده، به خصوص در سه تذکاریّهٔ خود نوشته‌ام، مُجدّداً یادآور می‌شوم، و امیدوارم که فقرای عزیز به دیدهٔ تأمّل در آن بنگرند و متذکّر باشند:

به موجب شریفهٔ إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ که مؤمنان برادر یکدیگر هستند، فقرا باید یار و یاور همدیگر باشند و از بُهتان زدن به یکدیگر بپرهیزند و اگر یکی از ایشان دچار مشکلی شد، دیگران در رفع آن بکوشند. و اصولاً با مهربانی و خدمت با یکدیگر رفتار نمایند. و اگر هم خدای ناکرده کدورتی وجود داشت دیگران اصلاح کنند و نگذارند که زخمِ کدورت عمیق‌تر شود و بدانند که گذشت از خطاهای دیگران از لوازم ایمان است.

یکی از دستورات اکید فقری، رعایت احکام شرعی است. گرچه این کار در ممالک غربی دشوار است ولی نباید اِهمال کرد و حَتَّی‌المقدور تلاش نمود که در گفتار و کردار، دیانت مقدّسهٔ اسلام و شؤون آنرا حفظ کرد.

مجالس فقری نمونه‌ای از باغ‌های بهشت است که با یاد خدا سرسبز می‌شود. شما که غالباً دور از اقوام و خویشانِ خویش هستید باید بیشتر قدردانِ این مجالس باشید و در آنها شرکت کنید. البتّه در برگزاری مجالس باید حفظ آداب مخصوص آن را نمود که اَهَمّ آنها به شرح ذیل است:

1. برگزاری مجالس، اوّلاً برای اِحیای امر دین و اِزدیاد توجّه و تذکّرِ قلبی است. و ثانیاً برای آگاه شدن از حال یکدیگر و تحکیم روابط فقری. پس باید به هنگام شرکت در مجالس از هرگونه نیّت و قول و فعلِ زائد بر مقصود پرهیز کرد تا از فَوائدِ معنوی آن بهره‌مند شد. و حفظ کامل موازین شرعی نمود، که نمونهٔ اَعلای اجتماع مسلمین باشد. مدّت مجلس به تناسب حال و موقعیت حدود ۱ تا ۱/۵ ساعت است که در این مدّت باید سکوت کامل برقرار باشد و از مذاکرات بَیْنَ الْاِثْنَیْن اجتناب کرد. و بجز آقایان مأذونین در اَمر اقامهٔ جماعت یا دستگیری، شخص دیگری نباید کُتبِ قرائت‌شده را تفسیر یا معنی کند که مُخِلّ سکوت مجلس گردد.
2. منظور از خواندن کُتب در مجالس فقری، ازدیاد تذکّر و بصیرتِ عرفانی است. لذا باید در انتخاب آنها دقّت کافی کرد. در هر مجلس خواندنِ یک کتاب نثر کافی است، و سپس اشعار عرفانی باید خوانده شود. کُتب نثر بهتر است از آثار متأخّرین عرفاء از جمله آثار پدر بزرگوارم حضرت آقای رضا‌علیشاه طاب‌ثراه باشد. رسالهٔ شریفهٔ پند صالح که جامع دستورات فقری است پس از اتمام کاملِ هر کتاب نثر، یک دوره خوانده و سپس کتاب دیگری آغاز شود. در مورد اشعار هم بهتر است از عرفای شاعر مثل سعدی و حافظ و مولوی یا فیض کاشانی انتخاب گردد. و از اشعار نو که متناسب با شئون مجلس فقری نیست خوانده نشود. در مواقع خاصِّ دینی مثل اَعیاد یا ایام عزاداری نیز از مَدایح و مَراثی مُتناسب استفاده شود، بهتر است.

در خاتمه از همگی شما عزیزان التماس دعا دارم.