بیانیه ۲۰ جمادی‌الاوّل ۱۴۱۸ (۱۳۷۶/۰۷/۰۱)

نامهٔ حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده مجذوب‌علیشاه طاب‌ثراه
به برادران و خواهران

---

برادران و خواهران عزیز و مکرّم:

نامه‌های متعددی از شهرستان‌ها می‌رسد که یا شخصاً مطالب و سؤالاتی را مطرح می‌نمایند و یا بطور عموم، نکاتی را تذکر می‌دهند که توضیح و روشن نمودن آنها برای شما اخوان مفید به نظر می‌رسد. از طرفی وقایع و جریانات زندگی مسائل جدیدی را پیش می‌آورد که نیازمند بررسی است گرچه مطالعهٔ متن رسالهٔ شریفهٔ پندصالح و همچنین دستورالعملهای مرقوم از طرف حضرت آقای رضاعلیشاه و حضرت آقای محبوب‌علیشاه اَعلَی الله مَقامَهُما و دستورالعمل رمضان ۱۴۱۷ می‌تواند، حلّال مشکلات باشد، مَعَ هذا یادآوری و تکرار بعضی از آنها ضروری بود، لذا اِخوان محترم را ابتدا به منابع مذکور ارجاع داده و توضیحاً اضافه می‌نمایم:

1. مجالس فقری و دینی در شب‌های جمعه و دوشنبه تشکیل شود و اخوان محترم حضور در مجلس را از اَهَمّ وظایف بدانند و سعی کنند از اوّل وقت حضور یابند و هرگاه صاحبِ مجلس گرفتاری داشت و از پذیرایی معذور بود، تا تعیین تکلیف نشده است، مجلس بطور سیّار برقرار شده و ادامه یابد و به هر صورت تعطیل نگردد و فقرا مُقیّد به حضور باشند.
2. در مجلس فقری به هیچ‌وجه صحبت دنیایی به عمل نیاید و مباحث اجتماعی و دنیایی را که فقرا از لحاظ فردی و شخصی مورد نظر دارند در غیر زمان و مکان مجلس باشد.
3. تنظیمِ برنامهٔ مجلس و کتاب خواندن از طرف کسی که مأذون به آن اَمر است، انجام شود و وظایف مقرّر به همان ترتیب است که دستور داده شده و اجازه صادر شده است و دیگران نباید دخالت کرده و دستور دهند و هرگاه مطلب یا نکته‌ای را متوجّه می‌شوند، قبلاً یا بعداً به مسئول همان اَمر یادآوری نمایند.
4. در مجالس سکوت برقرار باشد تا همگان بتوانند از استماع قرائت کُتب، بهره‌مند شوند و با توجّه به ذکر خدا، مجلس را مصداق حلقهٔ ذکر الهی سازند. حالاتِ جذبه که احیاناً برای سالک پیش می‌آید مُختصّ به خود اوست و نباید به دیگران تحمیل گردد یا اینکه گاهی این حالات موجب حرکت یا به هم زدن سکوت باشد به خصوص از طرف خواهران، بسیار ناشایست است و اوّلاً حاکی از ظرفیت ناقص و نقص در قدرت روحی است که قادر به کنترل خود نمی‌باشد، ثانیاً اگر شخص قدرت خودداری از این حرکات جذبه را دارد و مَعَهذا اقدام نمی‌کند قاصِر یا احیاناً مقصر است. ثالثاً این بروز، حالات مزاحم حال دیگران بوده و تحمیل روحی بر آنان حساب می‌شود.
5. در نشست‌هایی که به عنوان مجلس فقری تشکیل می‌شود ولو با عدّهٔ معدودی که احیاناً ممکن است مَحارم یکدیگر باشند، باید رعایت حجاب شرعی به عمل آمده و محلّ جلوس خواهران و برادران مجزّا باشد.
6. فقرای قدیمی باید پندار و گفتار و رفتارشان به حدّی منطبق با اُصولِ فقری باشد که فقرای مُتأخّر نمونه‌گیری کنند که خدای ناکرده جزئی‌ترین کوتاهی از فقرای قدیمی نه‌تنها حاکی از قصور در سلوک است بلکه اگر جوان‌ترها و افراد مبتدی آن روش را ملاک قرار دهند، موجب سنگین‌تر شدن بار مسئولیت آنها خواهد بود.
7. مسألهٔ اعتیاد بسیار مهم است. اعتیاد هم فساد است و هم مفسد دیگران؛ توجّه داده می‌شود که معتاد را اگر غیر فقیر است به مجلس راه ندهند و اگر از اخوان است مسلّماً بعد از تشرف به فقر است که به این گناه آلوده‌شده است زیرا از معتاد دستگیری نمی‌شود. چنین شخصی خود باید توجّه کند و لااقل آیهٔ: لا تَقْرَبُوا الصَّلٰاةَ وَأَنْتُمْ سُکٰاریٰ را ملاک قرار داده و مجلس فقری را که محلّ ذکر خداست، آلوده نسازد.
8. قبل از جلسه یا بعد از آن و در همان محلّ به هیچ‌وجه جلسهٔ دوستانه به نحوی که به مجلس فقری اتصال یابد، برقرار نگردد. همهٔ فقرا بعد از خاتمهٔ مجلس متفرّق شوند و به هیچ‌وجه غذا خوردن و اِطعام، جُزء جلسهٔ فقری نیست مگر به مناسبت‌های خاصّ که به اطّلاع عموم می‌رسد.
9. در درویشی تبلیغ نیست و هیچکس جز به اندازه‌ای که به او اجازه داده شده است حقّ صحبت و شرح مطالب را ندارد. فقرا با رفتار خود، بدون زبان، تبلیغ کنند و نشان دهند که کیمیای ولایت می‌رود که مس وجودشان را مبدل به طلا سازد و چنین حالتی است که دیگران را نیز هدایت می‌کند. سفر مشایخ نیز به شهرستان‌ها برای توجّه و سرپرستی به حال فقرا و بررسی نیازهای معنوی آنهاست نه تبلیغ درویشی و نهایت آنکه اگر کسانی خواستند هدایت شوند و خلوصِ این خواست در ناصیهٔ آنها مشهود بود، دست آنها را خواهند گرفت.
10. غالب سؤالاتی که می‌شود در کُتب و به خصوص پندصالح و همچنین دستورالعملهای حضرت آقای رضاعلیشاه و حضرت آقای محبوب‌علیشاه و دستورالعمل ۷ رمضان ۱۴۱۷ پاسخ داده شده است. اخوانی که سؤالاتی دارند، لازم است بدواً این مراجع را دقیقاً مطالعه کنند و اگر پاسخ را نیافتند آنگاه با نامه پرسش نمایند.
11. همانطورکه بارها یادآوری شده است اخوان از لحاظ فردی و شخصی و در غیر مجالس فقری مانند همهٔ افراد شیعهٔ ایرانی مختارند که با تدبیر و تفکّر، تصمیم بگیرند؛ امّا به عنوان درویشی به هیچ‌وجه نباید در سیاست دخالت کنند؛ درویش، آزاد است ولی درویشی به سیاست کاری ندارد.
12. وقایع ناگوار را باید مصداق آیهٔ شریفهٔ: وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ دانسته و خود را مصداق: وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ نموده؛ آهن در کوره، ضربات پُتک را تحمّل می‌کند و محکم‌تر می‌شود. ذرّاتی که تحمّل نمی‌کنند و از قطعهٔ آهن جدا می‌شوند، اصالتِ وجودی خود را از دست می‌دهند. ضربات پُتک آهن را محکم‌تر می‌کند ولی کلوخ را می‌پاشاند. امیدوارم توفیق دیدار ظاهری حضرت ولیّ عصر عجل الله فرجه شریف را داشته و اِن شاءَ الله آن وقت آهن آبدیده شده باشیم.
13. در تاریخ اسلام از زمان رسول اکرم صَلَیّ اللهُ عَلیْهَ وَاٰله وَسَلّمَ هر وقت مؤمنین اتّفاق کلمه داشته‌اند، عظمت اسلام را جلوه داده‌اند. تفرقه و اختلاف، گناهِ عظیمی است که خدا و خلق از آن نمی‌گذرند. فرمود: وَلَا تَنَازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ رِيحُكُمْ .
14. پاداش دستورالعمل مذکور در آیهٔ دیگری بیان شده است: وَلا تَهِنُوا وَلا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ، سستی نکنید و محزون نشوید، زیرا اگر مؤمن باشید برتر خواهید بود.

رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانْصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ