بیانیه ۳ شعبان ۱۴۱۸ (۱۳۷۶/۰۹/۱۳)

بیانیهٔ حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده مجذوب علیشاه طاب‌ثراه
پیرامون شأن والای ولایت و ولادت امام حسین علیْهِ السّلٰام

---

برادران مکرّم، خواهران عزیز:

سَلَامُ عَلَی مَنْ قَلْبُهُ مُطْمَئِنُّ بِالْإِیمَانِ

عید مبعث رسول اکرم صَلَیّ اللهُ عَلیْهَ وَاٰله وَسَلّمَ و تولّد آن سَروری است که فرمود: هَيْهَاتَ مِنَّا الذِلَّةِ، سَر و جان و اهل‌بیت را فدای حُبّ الهی نمود، امّا حاضر نشد از ایمان و عزّت الهیِ خویش و اسلاف بزرگوارش ذرّه‌ای چشم بپوشد. این دو عید را به همه تبریک می‌گویم. ایمان امری قلبی و انفرادی است که اهل ایمان را به هم نزدیک می‌سازد و آنان را در حلقهٔ ارادت و دلبستگی به مولا در یک سلسله متّصل می‌سازد:

آن‌که از این حلقه بیرون رود سرگشته، حیران، نادم و پشیمان است. امّا خداوند مانند هر مخلوق دیگری جان او را نگه می‌دارد تا شاید مجال خضوع و خشوع یابد: أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ .

خداوند که از بدترین گناهکاران توبه می‌پذیرد، رسول اکرم صَلَیّ اللهُ عَلیْهَ وَاٰله وَسَلّمَ اسلام آوردن وحشی را قبول می‌کند، فرزند و جانشین او توبهٔ حُرّ را که باعث و بانی واقعی جریانات کربلا شد می‌پذیرد و از حضیض گناه به اوج مقام شهادت می‌رساند، امیدوار باشیم که گناهان ما را ببخشد. ولی تا این بخشش و توبه آشکار نشده است با گناهکاران باید ملایم بود، بدون اینکه از آنها درس گرفت و بنا به گفتهٔ لقمان که به او گفتند: ادب از که آموختی؟ گفت از بی ادبان.

فرمودند: اَلنَّاسُ مِنْ خَوْفَ الذِلَّةِ فِي الذِلَّة. مردم از ترس اینکه به ذلّت نیفتند خود را به ذلّتی صد درجه ذلیل‌تر مبتلا می‌کنند. زینب (ع) در مجلس عُبیدالله زیاد (یا یزید) در پاسخ بی ادبی او فرمود، اگرچه قدرت دست تو است، ولی ذلّت هم از آن تو است ما مصداق تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ و تو مصداق تُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ هستی.

شما سعی نمایید ایمان قلبی را مُستحکم داشته، در اُمور مربوط به شریعت از فتاوای مرجع تقلید خود پیروی نمایید و سعی کنید با نیّت پاک که آثار آن در اعضا و جوارح هم بروز می‌کند و با اعمال صالح مدل و نمونه باشید و طریقِ تبلیغِ ولایت چنین است واِلا هیچکس عنوان مُبلّغ ندارد. مجالس شب جمعه و دوشنبه را مرتّباً داشته باشید و برای ادامهٔ نظم و نماز جماعت به آقای فتح‌الله صانعی اجازه می‌دهم که اگر تقاضای اخوان را قبول کردند به اقامه جماعت اقدام نمایند و آن را موهبتی الهی و مأجور نزد خداوند بشمارند.