بیانیه ذیحجّه ۱۴۲۲ (۱۳۸۰/۱۲)

بیانیهٔ حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده مجذوب‌علیشاه طاب‌ثراه
به مناسبت نوروز

---

به نام آن‌که مُشتی خاک را شرافت داد، از آن آدم را آفرید و فرمود: وَلَقَدْ كَرَّمْنَا بَنِي آدَمَ ، قدر این کرامت را بدانیم.

در آستانهٔ سال جدید تذکّر نکات زیر را ضروری می‌دانم:

1. همانطورکه توجّه دارید، امسال نوروز باستانی، مُقارن است با ماه محرّم‌الحرام. در تجلیل از نوروز باستانی که روزی است به قول سعدی شیرازی علیه الرّحمة:

   بامدادان که تفاوت نکند لیل و نهار

   خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

   برای ما ایرانیان ایّامی مبارک است و انجام مراسم آن تجلیلی است از سنّت و عرف ایران باستان و یادگار زردشت پیامبر که مورد تأیید حضرت امام صادق (ع) می‌باشد. ولی امسال چون مقارن با ماه محرّم است و ماه محرّم در نزد شیعیان اهل‌بیت (ع) ماه عزاست و آنقدر این عزا بزرگ است که تا روز قیامت داغ آن بر دل ما شیعیان خواهد بود و خاطرهٔ شهادت بزرگ‌مرد جهان حضرت ابا عبد الله الحسین (ع) دل‌های ما را تصرّف نموده است. از طرفی سنّت متداول و عرف عزاداران در ایران آن است که عید اوّل را در کنار هم و با ملاقات یکدیگر می‌گذرانند. ما نیز یاد عزیز بزرگوار خود حضرت اباعبدالله الحسین را فقط شیرینی عید خود قرار می‌دهیم و هم با ملاقات یکدیگر از نوروز باستانی تجلیل می‌نماییم.
2. آنچه به عنوان وظیفهٔ معنوی و فقری به عهدهٔ ماست به هیچ وجه کاستی نمی‌پذیرد، از جمله مسألهٔ اتّحاد و اتّفاق و صمیمیت فقرا با یکدیگر و پرهیز از هرگونه اختلاف و کدورت و دوری از انجام هر عمل و گفتاری که منجر به کدورت گردد و باید در رأس هدف، مراوده و دید و بازدید و ملاقات باشد. از همه درخواست می‌کنیم سعی کنند همانطورکه خداوند فرموده است: وَنَزَعْنَا مَا فِي صُدُورِهِمْ مِنْ غِلٍّ إِخْوَانًا عَلَى سُرُرٍ مُتَقَابِلِينَ ، در همین جهان خودمان هرچه غلّ‌وغش، نگرانی و گله‌ای از دوستان داریم در آستانهٔ سال نو از دل خود بیرون بریزیم و با کمال صفا و صمیمیت با هم زندگی کنیم تا در راه عظمت فقر و درویشی و منویّات بزرگان سلسله گام برداشته باشیم.
3. مجالس فقری شب‌های جمعه و دوشنبه را منظّم داشته باشیم و فقرا در هر کجا هستند و به هر صورتی که می‌توانند در این مجالس حضور یابند، اگر یک نفر یا دو نفر هم حاضر باشند، نام آن، مجلس فقری است، و اگر مأذونی بود، مجلس را اداره می‌نماید و در غیر آن هم، باز صاحب اصلی مجلس که به همهٔ فقرا نمایندگی داده است، اداره ‌کنندهٔ مجلس و صاحب آن تلقّی می‌شود.
4. اعتیاد به مواد مخدّر از بزرگترین موانع پیشرفت و تکامل فرد و جامعه و خطرناک‌ترین حربهٔ امروز شیطان است. فقرا که از صد و پنجاه سال قبل پرچم مبارزه با استعمال مواد مخدّر را بنابر فتوای حضرت آقای سلطان علیشاه شهید قُدّس سرّه العزیز در دست داشته‌اند، به وسیلهٔ احتراز از اعتیاد، این پرچم افتخار را فرو نگذاشته و پیوسته در اهتزاز بدارند.
5. متأسّفانه حملات دشمنان دانا و دوستان نادان به وسیلهٔ نشر اکاذیب و اتّهامات ناروا به عرفان و تصوّف واقعی که همان تشیّع حقیقی و فقر محمّدی (ص) است، موجب نگرانی و یا ضعف اعتقادات بعضی از شیعیان اثنی‌عشری می‌گردد. به همین جهت لازم است در هر حال به موجب آیهٔ شریفهُ وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ وَمِنْ رِبَاطِ الْخَيْلِ تُرْهِبُونَ بِهِ عَدُوَّ اللَّهِ وَعَدُوَّكُمْ ، باید به تمام سلاح‌های ظاهری و معنوی برای دفاع از حریم فقر و تشیّع مجهّز باشیم که مهم‌ترین آن اطلاعات اسلامی و عرفانی و عمل به احکام شرعی و آداب فقری است. سعی کنیم که اعمال ما مبلّغ ما و مکتب ما باشد.
6. چون در عرفان و درویشی هرگونه مسئولیت معنوی و دخالت در امور فقری باید با اجازهٔ بزرگ زمان باشد، از دوستانی که چنین اجازه‌ای ندارند درخواست می‌شود مسئولیت اعتقادات دیگران را به عهده نگیرند و از هرگونه توضیح یا تبلیغی خودداری نمایند مگر به اندازه‌ای که در عرف متداول مردم در مکالمات عادی گفته می‌شود ولی در مجالس درویشی به هیچ وجه دخالت ننموده و سخنی نگویند. هرگونه سؤالی که برای فقرا پیش می‌آید باید به کتب بزرگان سلسله و دستورات صریح و اعلامیّه‌های صادره از سوی آنان مراجعه نموده و در صورتی که پاسخ خود را نیافتند یا نیاز به توضیح بیشتر داشتند باید به بزرگان که مجاز در پاسخگویی هستند مراجعه نمایند.
7. تفوّه و به زبان آوردن آنچه مخالف ظاهر شرع مطهّر و اعتقادات سلسله می‌باشد از هرکس صادر شود موجب گمراهی یا پیدا شدن عقاید فاسد و یا دگرگونی حال روحی و تزلزل ایمانی گردیده، ضمن آنکه شنونده تصوّر می‌کند گفتار آن شخص، عقیدهٔ رسمی بزرگان سلسله است. به همین جهت فقرا باید از چنین گفتاری خودداری نموده و حفظ حال و ایمان و جان و مال مسلمین را در رفتار و گفتار خود منظور دارند.
8. همانطور که در اوّلین اعلامیّه پس از رحلت مولای بزرگوار حضرت آقای محبوب علیشاه به فقرا تذکّر داده شده است، امور فقرا تقسیم‌بندی و راهنمایی لازم برای هر مورد شده است. فقرا به آن اعلامیّه و سایر تذکّرات با دقت مراجعه نمایند تا تکالیف خود را در هر زمینه بدانند، از مذاکره و مراجعه کتبی و شفاهی در امور شخصی و خانوادگی و دنیوی به بزرگان جدّاً خودداری نموده و با استفاده از نیروی عقل و مشورت با آگاهان هرکار و اجرای دقیق دستورات شریعت و طریقت، معضل و مشکل خود را در این امور رفع و حل نمایند و از بزرگان و مشایخ و مأذونین سلسله به عنوان پدر روحانی فقط در امور معنوی استفاضه نمایند و از باطن بزرگان دین در هر کار همّت بخواهند و مدد جویند که زودتر به مقصود رسند.
9. قبلاً دستور داده شده، باز هم یادآوری می‌شود، در قرض گرفتن و قرض دادن و معاملات فقرا با یکدیگر طبق امر قرآن در آیهٔ ۲۸۲ سورهٔ بقره و دستور پند صالح که با بیان شیوا و ساده فرموده‌اند، بیگانه‌وار رفتار و با نوشتن رسید یا عقد قرارداد و قبض و گرفتن شاهد رفتار کنند و بالاخره گذشت آخر را هم از اوّل بنمایند و به وظیفه و تعهّد خود در این مورد، طرفین عمل نموده و هرگونه معامله‌ای که احتمال اختلاف در آن می‌رود ننمایند تا موجب کدورت و افسردگی طرفین نشود و مسائل مادّی و دنیوی به روابط ایمانی لطمه و زیان نزند.
10. شفقّت و مهربانی به بندگان خدا عموماً و به یاران ایمانی خصوصاً، از ارکان فقر و ایمان است. امّا باید همه جوانب مخصوصاً مسائل شرعی و خانوادگی رعایت شود. پس در پذیرایی‌ها و مهمانی‌ها و همچنین بردن مسافرین فقرا به منزل نباید به گونه‌ای رفتار شود که اندک انحرافی از دستور شرع بوده یا موجب رنجیدگی و زحمت خانواده گردد.
11. فقرایی که در طول سال و مخصوصاً در ایام تعطیل قصد مسافرت به بیدخت و زیارت مراقد مطهّر بزرگان آنجا و سکونت در صحن مزار سلطانی را دارند از توقّف بیش از سه روز در آنجا خودداری نموده و ضمناً دستوراتی که طی اعلامیّهٔ مخصوص زوّار آن آستان مقدّس صادر شده و در صحن و اتاق‌ها نصب گردیده را با دقّت مطالعه و طبق آن در مدّت توقّف در آنجا رفتار نمایند.
12. مجلس فقر مورد نظر الهی و محلّ توجّه و حضور اولیای خداست و هدف شرکت‌کنندگان در آن باید فقط یاد خدا و تزکیهٔ نفس و تهذیب اخلاق و روشن نمودن دل به دیدار اولیا و مؤمنین و فراگرفتن آگاهی‌های معنوی از کتب فقری یا گفتار بزرگان دین باشد. بنابراین در مدّت حضور در جلسهٔ فقری سکوت و نظم کامل و آداب حضور در مجلس فقر رعایت شود و از سخن گفتن و همچنین انجام هرکاری که موجب پراکندگی حواس خود یا دیگران می‌شود خودداری گردد.
13. رعایت ادب و احترام نسبت به مشایخ و مأذونین سلسله ضروری می‌باشد و آنان نیز همچون پدری مهربان و دلسوز با عموم فقرا و مخصوصاً نسل جوان و مبتدیان در فقر رفتار نموده و تذکّرات لازم و آداب فقری را با بیانی سرشار از محبّت و شفقّت تعلیم خواهند داد.
14. پیوسته در همهٔ امور صوری و معنوی و فردی و اجتماعی بکوشیم این کلام حکیمانه و دستورالعمل کلّی حضرت امام (ع) که بارها در اعلامیّه‌های بزرگان سلسله آمده و به آن تأکید شده است را سرلوحهٔ رفتار و گفتار خود قرار دهیم: كُونُوا لَنَا زَيْناً وَلا تَكُونُوا عَلَيْنَا شَيْئاً .