پیام حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده مجذوب‌علیشاه طاب‌ثراه
به مناسبت سالگرد روز درویش


هُوَ الَّذِي أَيَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَبِالْمُؤْمِنِينَ

چون نیک نظر کرد پر خویش در آن دید

گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست

لطماتی برادران صوفی و عارف از سایر برادران شیعه کشیدند که در ادوار تاریخی کم نظیر است؛ از امام حسین (ع) هم شرم نکردند و نام‌های متبرّک و آیات قرآن و احادیث را در حسینیّه‌های قم و بروجرد و اصفهان تخریب و پایمال کردند و بسیاری کارمندان امین و زحمتکش را اخراج نمودند.ضرب و شتم‌ها صرفاً به اتهام دلبستگی به سلسله فقری انجام شد. به مزار متبرّک سلطانی که مورد علاقهٔ مؤمنین است، اهانت و تجاوز به مالکیّت‌های آن شد. ما را بایکوت خبری کردند ولی با توجّه به اینکه در راه تحقّق یک حکومت عادلانه و مبتنی بر اسلام علوی کوشیدیم، جایز نمی‌دیدیم که بر دفاع خود لباس خشونت بپوشانیم. تجاهل‌العارف نموده و به تصوّر اینکه مقامات مسئول خبر ندارند، خواستیم تظلّمات خود را مستقیماً و با آرامش به نمایندگان مجلس برسانیم و به صورت خودجوش، روزی به این امر اختصاص داده شد که متأسّفانه صدای ما را در گلو خفه کردند.

چون امیدواریم از این همه زیر و بم‌های جامعه، عبرتی جمعی و فردی حاصل شده باشد، که نگذارند «آه دل مظلوم» بُرَنده را تیزتر کند، لذا ضمن یادآوری مجدّد ستم‌هایی که بر ما رفت، توصیه می‌کنیم و انتظار و امید اینکه، به رفع آنها و جبران زیان‌های مادی و معنوی خطاها اقدام شود، که نشده است. دست‌های دشمن در کار است که آرامش را به هم بزند و ایجاد تفرقه کنند.

وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنقَلَبٍ يَنقَلِبُونَ

کمترین بندگان خدا
حاج دکتر نور علی تابنده
مجذوب‌علیشاه
دوم اسفند ماه ۱۳۸۸ خورشیدی
ششم ربیع‌الاوّل ۱۴۳۱ قمری


  1. سورهٔ انفال، آیهٔ ۶۲: اوست که به نصرت خود و یاری مؤمنان تو را مؤیّد و منصور گردانید.  ↩

  2. سورهٔ شعراء، آیهٔ ۲۲۷: بزودی خواهند دانست که به چه بازگشتگاهی باز می‌گردند.  ↩