بیانیه ۵ ربيع‌الثّانی ١٤۳١ (۱۳۸۹/۰۱/۰۱)

بیانیهٔ حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده مجذوب‌علیشاه طاب‌ثراه
بیانیه به مناسبت نوروز

---

سپاس و ستایش خداوند مهربانی را سزد که خاک بی‌جان را با وزش نسیم بهاری حیات بخشید و دل‌های مؤمنین را با نسیم جانفزای رحمت خود به نور ایمان و ولایت زنده فرمود.

حلول سال جدید و فرا رسیدن عید سعید نوروز باستانی را که یادگار حضرت زردشت پیامبر (ع) و مورد تائید بزرگان و راهنمایان دین مبین اسلام می‌باشد به همه ایرانیان عزیز خصوصاً فقرای محترم سلسله جلیله نعمت‌اللّهی سلطان‌علیشاهی تبریک و تهنیت عرض می‌نمایم و از درگاه حضرت حق، نعمت سلامتی و موفقیت و سعادت و رفع همه گرفتاری‌ها را برای همگان خواستارم.

همانطور که یک سنّت ملّی و باستانی که مراسم عید نوروز است و در طول تاریخ پیوسته بر احترام و تجلیل آن افزوده شده است و با وجود آنکه بعضی حکّام غیر ایرانی مدتی بر ملّت ایران فرمانروایی نمودند ولی با همه تلاشی که داشتند، نتوانستند آن را محو و نابود کنند؛ چگونه ممکن است عرفان و تصوّف که ریشه در نهاد انسان‌ها داشته و فطرت الهی است را بتوانند از بین ببرند یا تعطیل کنند. به آنان که این سودا را در سر می‌پرورانند باید گفت:

اکنون که در طلیعهٔ سال نو میباشیم با زبان سَر و سِرّ ارواح پاک پیامبران الهی مخصوصاً حضرت خاتم الانبیاء محمّد مصطفی (ص) و ائمّه هدی (ع) و همه بندگان صالح و مقرب درگاه الهی را شفیع قرار داده و از خداوند متعال عاجزانه و ملتمسانه درخواست می‌کنیم که در سال نو به همه ما همانطور که در دعای تحویل سال هم رسیده است بهترین حالات را که مورد پسند اوست عنایت فرماید و دل‌های ما را به یکدیگر مهربان و باصفا و سرزمین ما را پرنعمت و برکت و برای هموطنان ما رفاه و امنیت و قلب ما را نورانی فرماید.

در آغاز سال جدید نیز همچون سال‌های گذشته توجّه فقرا را به نکاتی جلب می‌نمایم که گرچه ممکن است بعضی از آنها تکراری باشد ولی به مصداق آیهٔ شریفهٔ إِنَّ الذِّكْرَى تَنفَعُ الْمُؤْمِنِينَ امیدوارم مفید باشد:

1. وظیفهٔ بندگی ما و لازمه عمل به عهد و پیمانی که با خدا بسته‌ایم آن است که اصل مهم جمع بین شریعت و طریقت را رعایت نموده و در عمل به احکام شرع مطهّر از دیگران ممتاز و در آداب طریقت که باطنِ همان شریعت است کوشا باشیم که معنی کامل سالک و فقیر الی الله بر ما صدق کند که علاوه بر تزکیه باطن، برای پیشرفت امور ظاهری و استجابت دعوات و رفع گرفتاری‌ها هم مؤثر است و در علم و عمل و دانستن و رفتار نمودن سستی نکنیم و در راه فقر رضای محبوب را بر میل و خواسته خود برگزیده و اطاعت را که لازمه محبّت و نشانه آن است، توجّه نماییم.
2. مطابق اصل قرآنی إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ ، تمام مؤمنین با یکدیگر برادر روحانی و فرزندان معنوی اولیای دین می‌باشند که لازمه این برادری محبّت و صفا و صمیمیت و عفو و اغماض از یکدیگر است، زیرا کدورت و افسردگی فقرا از یکدیگر موجب رنجش ولیّ خدا و سلب نعمت‌های ظاهری و مانع ترقّی سالک است، لذا باید از هر عمل و گفتاری که سبب کدورت و اختلاف می‌شود حتّی‌الامکان خودداری نمود مخصوصاً در شراکت و امور دنیوی طوری در اوّل محکم‌کاری شود که مسائل مادّی در روابط معنوی اثر نگذارد و در صورت افسردگی باید در رفع آن کوشید، به همین جهت لازم است در هر شهری عدّه‌ای از فقرا مخصوصاً پیش‌قدمان ایمانی بدون نام و عنوان خاصّی به اصل: فَأَصْلِحُوا بَيْنَ أَخَوَيْكُمْ ، عمل نموده و در اصلاح قدم بردارند و مکاتبه با بزرگان یا مراجعه به آنان ننمایند.
3. فقرا نسبت به راه و مکتب خود با ایمان راسخ: كَأَنَّهُم بُنْيَانٌ مَّرْصُوصٌ بوده و ثبات قدم و استقامت در برابر شدائد و گرفتاری‌ها و فداکاری و ایثار در راه حق را از اصحاب با وفای حضرت اباعبدالله الحسین (ع) سرمشق گرفته و در رابطه خود با یکدیگر باید رُحَمَاءُ بَيْنَهُمْ و در برابر دشمنان حقّ و حقیقت أَشِدَّاءُ عَلَى الْكُفَّارِ باشند و بدانند که سختگیری‌ها و فشارها و تهدیدات معاندین و حسد حاسدانْ بیشتر موجب رونق و نشر فقر و گرمی فقرا خواهد شد و خداوند به وعده و بشارت خود که فرمود: جَاءَ الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا عمل خواهد فرمود. پس همانطور که در دعای امام سجّاد (ع) در روز یکشنبه آمده است: از هیچ قدرتی جز بارگاه عدالت او نمی‌ترسیم و فقط به فضل الهی امید داریم و به گفتار و وعده او اعتماد داشته و به ریسمان ولایت او و اولیایش چنگ میزنیم، که رهایی از همه شرور و بلیّات در سفینه ولایت آن بزرگواران است لذا برای دیگران قدرتی قائل نیستیم که هراسان باشیم: لاٰحَوْلَ وَلاٰ قُوَّةَ إِلاَّ بِاللَّهِ اَلْعَلِيِّ اَلْعَظِيمِ.
4. چون بازار تزویر و ریا و مقدّس‌نمایی به علّت ازدیاد این کالا کساد شده و از رونق افتاده است، لذا صوفیان با اخلاص و صفا و فقرای با وفا طبق عهد و پیمان الهی در تعظیم شعائر مذهبی و شفقّت و خدمت به عموم بندگان خدا، حقیقت نام شریف صوفی که در این دو بیت حکیم الهی آمده است:

   صادشان، صدق است و صبر است و صفا

   واوشان، ورد است و وُدّ است و وفا

   فاءشان، فقر است و فرد است و فناء

   یاء‌شان، یأس است از غیر خدا

   را با گفتار و رفتار صالح خود، تجلی بخشند تا هم زینت رهروان این راه بوده و هم، چون در درویشی تبلیغ و دعوت به گفتار نیست و عمل درویش بهترین مبلّغ است، در بیدار کردن فطرت‌های خفته و جذب استعدادهای نهفته مؤثّر باشند.
5. مزار فائض‌الانوار سلطانی بیدخت که اکنون مرقد مطهّر چهار نفر از اقطاب بزرگوار این سلسله جلیله و مطاف اهل دل است و نیز خاری است در چشم دشمنان که به مصداق این گفته حضرت عبدالمطلب لِلْبَيْتِ رَبٌّ صاحب آن مکان مقدّس خود، حافظ آنجا خواهد بود. فقرا در سفرهای زیارتی به این مکان شریف، دستورالعملی که صادر شده و در اتاق‌های صحن مزار، نصب گردیده است را با دقّت مطالعه و اجرا نمایند و بدینوسیله در مدّت تعیین شده که اقامت دارند بر رونق آنجا بیفزایند.
6. گفتار و رفتار مشایخ و مجازین محترم و روابط آنان با یکدیگر لازم است به گونه‌ای باشد که هم عموم فقرا و بخصوص نسل جوان و تحصیل کرده بتوانند به آن استناد نموده و آن را الگو قرار دهند و هم موجب ایراد و بهانه مغرضین و بهانه‌جویان نگردد مخصوصاً در شرکت در مجامع عمومی و مجالس و معاشرت‌ها اصل اتَّقُوا مِنْ مَوَاضِع التُهَم را در نظر داشته باشند.
7. بیداری سحر و راز و نیاز به درگاه بی‌نیاز و اقامه نماز در اوّل وقت و قرائت قرآن مخصوصاً با تدبّر و تفکّر در آیات آن و اشتغال به ذکر و فکر و لقمه حلال بهترین وسایل تکامل سالک و کلید اجابت دعاهاست. از این فیوضات خود را محروم نسازیم که:

   دعای صبح و آهِ شب، کلید گنج مقصود است

   بدین راه و روش می‌رو، که با دلدار پیوندی

8. فقرا در مسائل مادی و شغلی و خانوادگی به مشایخ و مجازین مراجعه ننمایند و آقایان مشایخ و مجازین هم، حتّی‌الامکان از دخالت در این امور بپرهیزند و بیشتر به جنبه‌های معنوی و تربیت فقرا توجّه نمایند و فقرا در این نوع کارها از نیروی تفکّر و تعقّل و سپس مشورت با افراد خیرخواه که تخصّص در آن شغل یا رشته داشته، بهره جویند حتّی در غیر ضرورت استخاره هم ننمایند و اگر در این امور با مشایخ یا مجازین مطلبی را در میان گذاشته و نظری از طرف آنان ابراز شد آن را نظریه شخصی دانسته و امر و نهی تلقّی نکنند که بعضاً مشکلاتی را به وجود آورده است.
9. در دید و بازدیدها و روابط خانوادگی و معاشرت‌ها نکته مهم رعایت محرم و نامحرمی و حجاب خانم‌ها که زینت بخش آنان و موجب عفت فرد و جامعه است، رعایت گردد و مصافحه با نامحرم حتّی با حایل هم، صحیح نیست و از مجالس مختلط آن هم با بی‌بندوباری که ناهنجاری‌های اخلاقی و مفاسد زیادی دارد، خودداری شده مخصوصاً در این گونه موارد حیثیت فقر و سلسله را توجّه نمایند.
10. چون در درویشی همه امور مخصوصاً مسائل فقری که به جمع فقرا و مجالس فقری مربوط می‌شود باید با اجازه بزرگ وقت انجام گیرد و با توجّه به اینکه ممکن است فهم و درک هر شخصی از آیات قرآنی و مطالب عرفانی با دیگری تفاوت داشته باشد که امری طبیعی و غیرقابل انکار است اما تفسیر قرآن یا توضیح مطالب عرفانی آن هم به خصوص در مجالس و مجامع فقرا بدون اجازه روا نیست و از این جهت هر سخن یا نوشته‌ای معلوم نیست مورد تائید بوده و صحیح باشد.
11. رعایت اعتدال در گفتار و رفتار و حالات که از اعتدال در فکر و اعتقاد سرچشمه می‌گیرد از صفات پسندیده و از ویژگی‌های بزرگان دین و روش و منش حضرت سیّد المرسلین (ص) و ائمّه طاهرین (ع) است. پس فقرا حتّی‌الامکان آن را الگو قرار داده و از هر نوع گفتار و رفتار غلو آمیز و بروز حالات خود مخصوصاً در مجالس فقری خودداری نمایند و نمی‌توان همه حالات فقرا را جذبه دانست زیرا در بعضی موارد از آثار امراض روانی یا ضعف اعصاب است و نباید آن را نشانه کمال یا ترقی دانست و تا حال اختیار دارند باید خود را کنترل نمایند.
12. فقرا که شیعیان حقیقی و ارادتمندان به اهل بیت عصمت و طهارت (ع) می‌باشند و هرچه دارند از دولت قرآن و عترت است، عقیده دارند هیچ زمانی، زمین بدون حجّت الهی نخواهد بود و در زمان غیبت امام زمان (عج) نیز نمایندگان آن حضرت بر اساس نَصِّ سابق بر لاحِق منصوب می‌گردند و این امر مهم به هیچ‌وجه انتخابی یا به نظر و سلیقه اشخاص نبوده و نیست و این بصیرت را خداوند به نماینده خود مرحمت فرموده است و وظیفه فقرا فقط تعظیم امر الهی می‌باشد. از الطاف حضرت حق و همّت اولیای خدا و دعای فقرا، بحمدالله این فقیر در کمال سلامت بوده و مأمور خدمت به فقرا هستم و هنوز امر الهی در مورد تعیین جانشین نشده است لذا هرکس در این‌باره هرگونه ادعائی بنماید یا نوشته‌ای از طرف این فقیر ارائه دهد، کذّاب و مفتری بوده و مشمول آیهٔ وافیه هدایه: فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِأَيْدِيهِمْ ثُمَّ يَقُـولُونَ هَذَا مِنْ عِندِ اللَّهِ لِيَشْتَرُوا بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَوَيْلٌ لَّهُم مِّمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ وَوَيْلٌ لَّهُم مِّمَّا يَكْسِبُونَ خواهد بود و چون این مورد هم یا از سوی دوستان نادان و یا از طرح‌های دشمنان است، فقرا هوشیار بوده و باور نخواهند نمود بلکه انجام‌دهنده چنین عملی بیشتر رسوا و بی‌اعتبار خواهد شد:

    گر بدی گفت حسودی و رفیقی رنجید

    گو تو خوش باش که ما گوش به احمق نکنیم

13. روش عملی و نه‌تنها شعاری همه فقرا در طول تاریخ صلح با همه خلق خدا و شفقّت و خدمت به عموم بندگان خداست و با هیچ شخص یا گروهی سر جنگ نداشته و مجاهده آنان با نفس و شیطان و مظاهر آن است و از ایجاد فتنه و آشوب می‌پرهیزند و طبق آیهٔ شریفهٔ: وَلَا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِن دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْوًا بِغَيْرِ عِلْمٍ ، بد گفتن به احدی مخصوصاً بزرگ هیچ قوم و دسته‌ای را جایز نمی‌دانند اما چون بر سر عهد و پیمان خود بوده و اولیای خدا و مقدّسات دینی و امکنه متبرّکه را ناموس اکبر می‌دانند و دفاع از نوامیس الهی را وظیفه خود می‌شمرند و کل جامعه فقری مانند اعضای یک پیکرند لذا هر کس و هر گروهی در هر منصب و مقامی اگر به مجالس فقری، اولیای خدا، مؤمنین و مکان‌های مقدّس مانند حسینیّه‌ها، توهین و تجاوز و تعدّی نماید با تمام وجود برای حفظ شعائر مذهبی، دفاع و فداکاری در راه خدا را طبق تعالیم دین مقدّس اسلام واجب می‌دانند. ضمناً چون هر شخص یا گروهی که صدای مظلومی را بشنود و به یاری او نشتابد طبق فرموده صریح پیامبر اکرم (ص) از اسلام بهره‌ای نداشته و مسلمان نیست، افراد یا گروه‌هایی که در وقایع چند سال اخیر و ستم‌هایی که بر فقرا شده است حمایت خود را به هر نحوی اعلام نموده و عدالت خواهی فقرا را به مجامع قانونی رسانیده‌اند صرفنظر از اینکه چه نظریه یا روش سیاسی خاصّی دارند، اقدام و حمایت آنان عملی خداپسندانه و موجب سپاسگزاری جامعه فقری می‌باشد.
14. اعتقاد به وجود مقدّس حضرت امام زمان قائم آل محمد (عج) و متوسّلین معنوی آن حضرت از ضروریات مذهب حَقّه شیعه اثنیٰ‌عشریه می‌باشد و فقرا هم که افتخار پیروی از اهل بیت (ع) را دارند دست ارادت به دامان آن حضرت داشته و پیوسته متوسّل به ذیل عنایت حضرتش می‌باشند و موظّف‌اند که هر روز صلوات کبیره که سلام و درود بر چهارده معصوم (ع) است را بخوانند و منتظر ظهور فائض‌النّور آن حضرت‌اند اما برخلاف کسانی که همه مقدّسات را از جمله نام و مقام امام زمان (ع) را وسیله رسیدن به مطامع دنیوی و مناصب چند روزه خود قرار داده و از آن استفاده ابزاری می‌نمایند و جسارت و هتاکی و بی‌احترامی به آن حضرت را به جایی رسانیده‌اند که تمام بدبختی‌ها و گرفتاری‌هایی که خود عامل آن هستند را به حضرت نسبت داده و به قدری به بازی‌های سیاسی روز گرفتارند که العیاذ بالله افراد یا وقایع سیاسی را مانع ظهور آن بزرگوار اعلام می‌نمایند، فقرا چون دل در محبّت آن حضرت دارند بی‌لیاقتی جامعه مسلمین و گناهان را سبب غیبت آن امام همام (ع) می‌دانند لذا برای ظهور آن حضرت معتقدند باید با پیروی از تعلیماتش زمینه‌های ظهور حضرتش فراهم شود و هر وقت شیعیان و یارانی با وفا، دارای دل‌هایی با مهر و صفا، همچون شهدای صحرای کربلا آماده بودند خداوند اراده ظهور آن حضرت را خواهد فرمود و هرچه گرفتاری و بدی و نقص هست از قامت ناساز و بی‌اندام ماست ور نه تشریف و ظهور او دشوار نیست و آن غایت آمال عارفین و غایب از انظار کور دلان و هادی سالکان در همه‌جا حاضر و بر اعمال ما ناظر و سرچشمه همه خیرات و منشأ تمامی برکات است که: بِيُمْنِهِ رُزِقَ اَلْوَرَى وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ اَلْأَرْضُ وَ اَلسَّمَاءُ لذا اصل «دست به کار و دل با یار» را پیوسته در نظر دارند و در آغاز سال نو با یاد و توسّل به آن بزرگوار و ارادتمندان خاصّ، حضرتش، انتظار ظهورش را با دل و زبان به این دعا از درگاه الهی مسألت می‌نمایند.

رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ