بیانیه ۱ رمضان ١٤۳۲ (۱۳۹۰/۰۵/۱۰)

بیانیهٔ حضرت آقای حاج دکتر نورعلی تابنده مجذوب‌علیشاه طاب‌ثراه
به مناسبت حلول ماه مبارک رمضان

---

حلول ماه مبارک رمضان را به همهٔ مؤمنین تبریک و شادباش می‌گویم و همگی به درگاه الهی شکر می‌گوییم که یک سال دیگر ما را در ذیل عنایتش حفظ کرد و توفیق داد حلولی دیگر را ببینیم.

1. امیدوارم با حضورِ یک بار دیگر در رمضان، خداوند توفیق ما را کامل‌تر فرماید که این را فرصتی برای جبران خطاهای گذشته فراهم سازد (اَستَغفِرُ الله رَبِّي وَاَتُوبُ اِلَيه).
2. خَطای عمده‌ای که ما داریم و بطور غیر ارادی بر ما حکومت می‌کند، آن است که ما غالباً طریق را به جای مقصد می‌گیریم و با توسّل به لفظ و پوسته، خود را از معنا و مغز بی‌نیاز تصوّر می‌کنیم. دعای لفظی را کافی می‌بینیم و بدون توسّل به معنای آن تنها به «قرائت دعا» می‌پردازیم. چون متأسفانه قرآن را مهجور می‌دانیم نام بهار قرآن می‌آوریم.
3. قرآن باید همیشه در مدّ نظر و فکرت ما باشد ولی چون متأسفانه قرآن را در خزان و زمستان قرار می‌دهیم این ماه را به نام «بهار قرآن» می‌خوانیم همیشه باید در حضور قرآن (معنای آن، تمامیّت مکارم اخلاقی آن و نبوّت و ولایت و امامت) باشیم ولی به پوسته و ظاهر اکتفا می‌کنیم و خود را از معنا بی‌نیاز می‌دانیم.
4. برای درک حلول ماه رمضان استهلال می‌کنیم ولی استهلال وسیله است نه هدف. در این زمینه حصول اجماع مشکل و بلکه محال است. بنابراین باید از بزرگان دینی و علمی در جهان بخواهیم که در این زمینه راهی بیابند که از تفرّق جلوگیری شود و همه با هم روزه بگیریم و با هم عید را افطار کنیم.
5. توجّه به معنا در قرائت لازم است و با چنین قرائتی حتّی یک سوره هم ضروری است.
6. از خداوند بخواهیم که ان‌شاء‌الله به ما توفیق دهد که با سرافرازی و دور از لجاج ماه را به سر آوریم. برای بیمار، حامله (باردار) و... گرفتن روزه نه تنها واجب نیست بلکه مورد نهی می‌باشد. امر خدا را همان‌گونه‌ای که خود فرموده است و به دور از لجاج و اظهار سلیقهٔ شخصی و پیروی از عادت انجام دهیم. ارزش آه حسرت کسی که برای امر خدا روزه نگرفته است از ارزش روزه کمتر نیست.
7. در ماه روزه در واقع ما عادات قبلی خود را از لحاظ انجام ضرورت فطری حیات ترک می‌کنیم و به جای عادتی که داشتیم امر خدا را اجرا می‌نماییم. روزه نمی‌خواهد ما خوراک را فراموش کنیم بلکه می‌خواهد ما را از حاکمیت خوراک رها کرده و آن را تحت حاکمیت اراده قرار دهد و حتّی امساک را هم در مواردی نهی کرده است. نه خوردن و نه نخوردن جز به امر خدا صحیح نیست.
8. ما ضرورت زندگی، از قبیل خوردن و سایر ضروریات را از روی فطرت و تمایل خود انجام می‌دهیم. ماه روزه فطرت را نمی‌خواهد از حاکمیت بر انسان برکنار سازد. بلکه حاکمیت ارادی و امر الهی را تنظیم‌کنندهٔ آن قرار می‌دهد.
9. دربارهٔ فواید روزه در زمینهٔ بهداشت و سلامت جسمانی بیانات مشروحی گفته شده است که از تکرار آن خودداری می‌شود. می‌توان گفت که روزه می‌خواهد غفلت ابوین ما (حضرت آدم (ع) و حوّا) را به ما یادآور شود و تمام هویّت انسانی و (حتّی فطرت) را در اطاعت از اوامر الهی درآورده و ما را به رعایت آن عادت دهد.

توفیق بندگی را برای همهٔ مؤمنین خواستارم.