بیانیه ۸ ربیع‌الثّانی ۱۴۰۶ (۱۳۶۴/۰۹/۳۰)

هفت دستور حضرت آقای حاج سلطانحسین تابنده رضاعلیشاه طاب‌ثراه
به برادران ایمانی

---

به عرض برادران ایمانی می‌رساند:

با آنکه چند سال قبل تذکّرات و دستورات لازمه دربارهٔ روش فردی و اجتماعیِ فقراء وَفَّقَهَمُ الله داده شده مَعَ ذٰلک بعضی مطالب را لازم دانستم که تذکّر دهم.

1. فقراء باید کاملاً رعایت آداب شرع مطهّر را نموده و در رفتار و گفتارِ خود از دستورات شارع مقدّس و اَئمهٔ هُدیٰ (ع) تخطی نکنند و فرمایش معصوم: كُونُوا لَنَا زَيْناً وَلا تَكونوا لَنَا شَین را در نظر داشته باشند. مخصوصاً آداب نماز جماعت را نهایت مراقبت داشته باشند که در اقتداء و شرائط آن اشتباه نکنند حتّی از اتیانِ مُستحبّات مخصوصاً بیداری اسحار و مراقبت در ادعیه استغفار و قرائت قرآن و دوام طهارت که تأکید شده غفلت نکنند. و چون لازمهٔ عمل به احکام، اطّلاع و علم به آنها است، رسالهٔ عَمَلیّه را مطالعه نمایند که دستورِ مرجعِ عالی قدرِ تقلید را بدانند. و کوتاهی در انجام وظائف شرعیّه باعث سَخَط خدا و پیغمبر و ائمّهٔ (ع) می‌باشد. فقیر باید در رفتار و گفتار خود سرمشق دیگران باشد نه آنکه باعث ایراد و اعتراض بیگانگان نسبت به سلسله و بزرگان گردد، و بلکه رفتار خلاف آنان در حقیقت دشمنی با بزرگان است.
2. فقراء باید اتّحاد و اتفاق و برادری را حفظ کرده و مصالحِ اجتماعیِ فقری را هم در نظر گرفته و بر منافعِ مادّیِ شخصی ترجیح دهند و مصداق: يُؤْثِرُونَ عَلَى أَنفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ باشند. و در رفعِ گرفتاری‌های همگی بکوشند. و از بدگویی و غیبت و تهمت که از گناهان کبیره است پرهیز نمایند.
3. در اجتماعاتِ غیر مذهبی نیز مراقبت کنند که اَمری برخلاف دستور شرع مقدّس واقع نشود. و از مذاکرات بیهوده و شب نشینی‌هایی که باعثِ اتلاف وقت و بطالت و موجب غفلت از یاد خدا و بلکه زحمت خانواده‌شان می‌باشد خودداری کنند. فقیر طبق آنچه شرع مقدّس فرموده به هیچ‌وجه راضی نیستم که فقراء در جلسات بیهوده و لَهو و لَعِب شرکت کنند و این اَمر باعث بَدبِینی غیر فقراء نیز می‌باشد و اگر چند نفر که خود را فقیر بنامند در این قبیل مجالس حاضر شوند، ساده لوحان و افراد بی اطّلاع گمان کنند که همهٔ افرادِ فقراء این حالات را دارند و نسبت به سلسله بَدبین می‌شوند. باید همهٔ افرادِ مخصوصاً کسانی که جدیداً در طریق فقر وارد شده‌اند از معاشرت با افرادی که نسبت به مقدّسات دین و مذهب بی‌علاقه و بی‌قید می‌باشند اجتناب کنند که همنشینِ بَد باعث خرابی حال و گفتار و کردار می‌گردد؛ مخصوصاً اگر خدای ناکرده خلاف شرعی هم در بین باشد. و همانطور که شُرب خَمر و حشیش شرعاً حرام است، تریاک و سایر موادّ مخدّره نیز حرام، و فقراء باید کاملاً از آنها هم خصوصی و هم اجتماعی دوری کنند که ارتکاب به این محرّمات باعث سَخَط خدا و رسول و بزرگان دین است.
4. قرآن مجید را مرتّباً قرائت کنند و هر کدام به اندازهٔ فهم خود از آن بهره‌مند شوند و اگر بتوانند در معانی آن تفکّر و تدبّر نموده بهره بردارند. و اگر عربی نمی‌دانند باز هم خود قرائت قرآن با دقّت و خلوص نیّت و توجّه به حقّ، اَجر و ثواب دارد و باعث برکت صوری نیز می‌باشد.
5. برادران دینی از اظهار عقائد شخصی و تفسیر به رأی در مطالب فقری و مسائل عرفانی خودداری کنند که ممکن است گاهی بعضی مطالب برخلاف نَصّ صریحِ قرآن و اَحادِیث مَرویّه از مصادر عصمت (ع) و بیانات عرفاء و علمای الهی باشد که اضافه بر آنکه خطا است و خلاف رضای بزرگان می‌باشد بیگانگان نیز بدان ایراد و اعتراض نمایند. ما باید تا ممکن شود رفع ایراد و بدگوئی دیگران بنماییم نه آنکه به دور شدن آنان به واسطهٔ رفتار و گفتار خود بیفزاییم. در اُمور سیاسی نیز کسانی که وارد نیستند و اطّلاعی ندارند به هیچ وجه اظهار نظر نکنند مخصوصاً در مجالس فقری و مذهبی که باید فقط برای اُمور دینی و معنوی اجتماع نمایند.
6. از اجتماعات زیاد در استقبال و بدرقه از مأذونین و تظاهرات در معابر عمومی و مجامع که باعث حسدِ مُغرضین و مُعاندین می‌شود خودداری کنیم. و نشستنِ زیاد نیز پس از ختم مجلس و همچنین توقّف برای صبحانه یا ناهار یا شام در محلّی که مأذونین وارد می‌شوند شایسته نیست، و برخلاف سادگی و بی‌آلایشی می‌باشد، و ممکن است اجتماعِ ما را فقط به منظور اُمور مادّی گمان کنند نه برای امر دین.
7. خواهران ایمانی باید نهایت رعایت در حفاظ و حجاب اسلامی داشته باشند که بارها شفاهاً هم تذکّر داده و اَمر نموده‌ام و در معاشرت‌ها نیز دستوراتِ شریعت مطهّره را بکار بندند و مخصوصاً مجالس مذهبی را با احترام تامّ نگریسته، از سخن‌های بیهوده و لَغو و مزاح و هیاهو دوری کنند و آبروی خود و سلسله را محفوظ بدارند. و فقط برای رضای خدا و یاد او و عبادت و توسّل بزرگان دین حضور یابند.

امیدوارم خداوند به همهٔ ما توفیقِ اطاعت و پیرویِ اَوامر بزرگان دین عنایت فرماید و ما را بر آن بدارد که رضای او در آن است، و از راهی باز دارد که خلاف اَمر و فرمان است.