اخطاریه ۱۷ شوّال ۱۴۰۸ (۱۳۶۷/۰۳/۱۲)

اخطاریّهٔ حضرت آقای حاج سلطانحسین تابنده رضاعلیشاه طاب‌ثراه
برای عموم برادران

---

برادران ایمانی کاملاً اطّلاع دارند و باز هم برای تأکید و مزید توجّه و تَنبیه اکیداً تذکّر می‌دهم که از گُناهانِ بزرگ، تُهمت زدن و غیبت نمودن و تَفتین بین دو نفر، مخصوصاً دو برادر ایمانی است؛ بِالْاَخَصّ که دارای قَرابَت نَسَبی هم باشند، که دربارهٔ غیبت فرموده: أَيُحِبُّ أَحَدُكُمْ أَنْ يَأْكُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتًا . و در اخبار معراج نیز رسیده که آن حضرت آنها را به آن حال شُهود فرمود. مخصوصاً اگر جنبهٔ تهمت هم داشته باشد و منظور طرف هم تَفتین و ایجاد عَداوت یا کدورت بین دو نفر باشد که گاهی منجر به گُسیختگی و از هم پاشیدگی خانواده‌ها می‌شود، و بزرگتر از غیبت است. و خداوند به هیچ وجه از او درنمی‌گذرد و عفو نمی‌فرماید و شَدیدُ الْعِقٰاب است، مگر آنکه آن دو نفر قلباً از او عفو کنند. و عَواقبِ وَخیمه و اثرات سوءظاهری هم بر این تَفتین‌ها مُترتّب است، و دعا هم مستجاب نمی‌شود. مخصوصاً اگر دو طرف برادر ایمانی، ویژه آنکه قَرابتِ نَسَبی و نسبت صوری هم داشته باشند که در این صورت خداوند هم بیشتر غضب می‌فرماید و شریفهٔ وَأَنَّ عَذَابِي هُوَ الْعَذَابُ الْأَلِيمُ در اینجا صدق می‌کند و اَشَدُّ الْمُعٰاقِبینَ فی مَوضِع الْنَّكٰالِ وَ ٱلْنَّقْمَة را نیز مصداق است. که در همین اوقات در چندین جا و چند مرتبه مشهود گردیده است، که در حقیقت دل را متأثّر بلکه مجروح نموده است و با داشتن این حالات چگونه و به چه اُمید، ما انتظارِ رَفعِ بَلایا و اجابتِ دَعَوات و گشایش را در کارها داشته باشیم؟ ظَهَرَ الْفَسَادُ فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ بِمَا كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ .

کسانی که دَعوی دین می‌کنند بِالْاَخَصّ اِدّعای فقر و ایمان دارند و با داشتن این ادّعا می‌خواهند بین دو برادر ایمانی بلکه دارای قَرابتِ نَسَبی یا نزدیکان که دارای علاقهٔ ایمانی و فقری می‌باشند، روی غَرَض‌ورزی یا جهالت و نادانی ایجاد نفاق و خلاف کنند، باعث بدنامی و ننگِ فقر و سلسله بوده و مورد غضب خدا و رسول می‌باشند. و اضافه بر عَواقب و کیفرهای سُوء اُخرویِ آن منتظر عاقبتِ شوم و نتایجِ وخیمهٔ آن در دنیا نیز باشند: وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ .

حتّیٰ اگر کسی در مجلس فقری به واسطهٔ موانعی حاضر نشود، آن را نباید دلیل عَدَمِ محبّت یا بی‌علاقگیِ او به فقر دانست و حمل بر عدم توجّه او نمود و غیبت او را کرد، مگر آنکه علّت آن معلوم باشد و خودش بر مخالفت تَفَوُّه کند.

خوب است که به خود بیاییم و در اصلاحِ گفتار و رفتار و کردار خود بکوشیم و نگذاریم خلاف و عِناد بین برادران ایجاد شود. اگر هم باشد در صدد رفع آن برآییم. متأسّفانه، امروز گرفتار این گناه بزرگ که مُخرّبِ ایمان است شده‌ایم که ممکن است راهِ سلوکِ اِلَی الله را برای ما سَدّ کند و شیطان به کلّی جلو را بگیرد و دعاها به اجابت نرسد، که در دعای کمیل است: اَللّٰهُمَّ ٱغْفِرلِیَ ٱلذُّنوُبَ الَّتی تَحْبِسُ ٱلدُّعٰاء .

مُجدّداً هم به برادران تأکید می‌کنم که غیبت و تَفتین و تُهمت را ترک نموده و نگذارند بین دو برادر ایمانی مخصوصاً اگر قرابتِ نَسَبی هم داشته باشند کدورت پیدا شود، بلکه اگر ببینند مُختصر گله‌مندی هم باشد، در رفع آن بکوشند و اصلاح دهند.

خداوند به ما حالِ تَنَبُّه عنایت فرماید که به خود آییم و راهِ خلاف نرویم و مانند مؤمنینِ صدر اسلام فداکاری و گذشت داشته، دیگران را بر خود تَرجیح دهیم. وَيُؤْثِرُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ . و در ضمن درجات و مراتب را هم در نظر بگیریم: رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلِإِخْوَانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونَا بِالْإِيمَانِ . خودخواهی و غرور را از خود دور کنیم و در صدد زیان رساندن به دیگران برای نفعِ زودگذر خود نباشیم و همان طور که تأکید شد در صدد اِصلاح بین دو برادر باشیم، نه آنکه ایجاد نفاق نماییم.