نامه ۱۲ جمادی‌الثّانی ۱۳۵۱ (۱۳۱۱/۰۷/۲۱)
نامهٔ حضرت آقای حاج شیخ محمّدحسن بیچاره بیدختی گنابادی صالح‌علیشاه طاب‌ثراه
به آقای حاج سیّد محمّد شریعت قمی «درویش همت‌علی»
عرض می‌شود مرقومهٔ آن برادر که قدری شکایت از مردم و از وضع زمانه بود رسید از دنیا و مردم نباید توقّع وفا و نیکی داشت. فقیر برحسب امر باید خدمت عموم و به راه‌رفتگان طریق مخصوصاً خدمت نماید و نظری بر توجّه و عدم‌توجّه طرف ننماید که صاحب کار بیدار و بینا است. البتّه اگر مخالفتی از خودی و بیگانه دید اعتنا نکند و به خدا واگذارد، بلکه بر حال او که گرفتار آتش درونی است ترحّم کند و از خداوند رفع آن را بخواهد. و شکوا مناسب نیست و توقّع دنیوی داشتن فقیر و نظر به غیر حق، بزرگ مانعی در راه سلوک است. شما به وظیفهٔ خود رفتار و رضای خدا و رسول و فقیر را منظور دارید به نیک و بد دیگران اعتنایی نیست و خداوند کافی است. چون دستور عمومی است ورقه را برای سایر اخوان هم قرائت نمایید بد نیست. خدمت آقای سیّد محمّد و سایر اخوان سلام عرض دارم.
وَالسَّلامُ عَلَيكَ وَفَّقَكَ‌الله