نامه ۲۰ ربیع‌الثّانی ۱۳۷۰ (۱۳۲۹/۱۱/۰۹)

نامهٔ حضرت آقای حاج شیخ محمّدحسن بیچاره بیدختی گنابادی صالح‌علیشاه طاب‌ثراه
به جناب آقای حاج سلطانحسین تابنده دربارهٔ شکایت فقراء از گرفتاری‌های دنیوی

---

نور چشم مکرّم حاج سلطانحسین تابنده. نامهٔ ۲۹/۱۰/۳۰ رسید. از ورود تهران و سلامتی خوشنود شدم. همراهان و سایر دوستان را سلام عرض دارم و ازدیاد توفیق و بندگی و خدمت خواهانم.

از شکایت غالب اخوان و درخواست گشایش و رفع گرفتاری‌ها نوشته بودید، بسیار متأثّر شدم و البتّه گرفتاری‌ها که نسبتاً عمومی است به واسطه قصور و تقصیرات ما است که با این که رحمت حق تعالی بر غضب او سبقت دارد و بندگان را به خطاها زود نمی‌گیرد و برای تنبّه و تنبیه ما است که قدری از غفلت درآمده متوجّه گردیم، باز هم چقدر غرق در غفلتیم که بیدار نشده و تغییر حال و اعمال نمی‌دهیم، مخصوصاً مؤمنین که باید بستگی و ایمان، تبعیت و تأسّی آورد و در فکر تعلّم و بعد عمل باشیم، و همان طور که وظیفهٔ خدایی ما و لازمهٔ عهد و پیمان است و مردم هم از ما انتظار دارند از سایرین بهتر و بیشتر در علم و عمل بکوشیم، مع‌ذلک بسیاری به تصوّراتی که آداب ظاهر شرع به جای پوست است بهانهٔ نفس قرار داده تسامح در دانستن و تعلّم و عمل به آن می‌نمایند. با این که مغز بدون پوست کامل نشود، و در امور و آداب طریقت هم به صرف اظهار محبّت و بستگی اتکاء نموده، اهمیّت به دستورات نداده، سرسری پنداریم و قصور می‌ورزیم، با این که محبّت لازمهٔ آن اطاعت و طاعت و تبعیّت است و در اطاعت امر همّت و گذشتن از میل خود برای رضای محبوب لازم است.

گذشت در امور مالی و غیرمالی برای برادران دینی و تحمّل ناملایمات آنها لازمهٔ ایمان است و غالباً این تحمّل و گذشت هم در ما کم است.

با آنکه افسردگی مؤمنین از یکدیگر در پیشرفت امور دنیا و آخرت مانعی بزرگ است. همّت در دعا و توجّه و بیداری شب‌ها یا اقلّاً بیداری سحرها که موظّفیم و متوجّه‌بودن به یاد خدا و استرضای برادران نداریم، مانند بعضی به زبان و قلم در دعا هم اکتفاء داریم. سایر وظایف و حالات و اعمال هم به همین نحوه است. حتّی در خواندن کُتب و دستورات تکاهل می‌ورزیم، لطف خدایی هم که امیدواریم شامل حال باشد و ما را به خود وانگذارد پس گرفتاری‌ها برای تنبّه است، مَّا يَفْعَلُ اللَّهُ بِعَذَابِكُمْ إِن شَكَرْتُمْ وَآمَنتُمْ .

امیدواریم توفیق شامل گردد که قدری به خود آییم و استغفار نماییم و حال تضرّع و زاری و توبه پیدا کرده و همّت بخواهیم و با چنین حالی دست به دامان برگزیدگان خدایی زنیم، البتّه می‌بخشد و گشایش عنایت می‌فرماید. و البتّه در هر حال نعمت موجوده را باید دیده، شکرگزار باشیم؛ وَفَّقَنَا اليه وَجَميعِ الْمُؤمِنينَ. و اِسترضاء خاطر برادران بر همه لازم است.