نامه ۲۱ ذیقعده ۱۳۷۵ (۱۳۳۵/۰۴/۰۹)
نامهٔ حضرت آقای حاج شیخ محمّدحسن بیچاره بیدختی گنابادی صالح‌علیشاه طاب‌ثراه
به آقای عبدالوهّاب مصلحی طالقانی
عرض می‌شود نامهٔ آن برادر رسید. ازدیاد محبّت ایمانی و توفیق ذکر و فکر با شوق و نیازمندی خواهانم. جواب مطالب مرقومه، در اوّل داده شده و گویا درست متوجّه نبوده‌اید. لذا تذکاراً تکرار می‌نمایم.
عبادت غیر خدا روا نیست و عبادت منحصر به ذات پاک یزدان است؛ إِيَّاكَ نَعْبُدُ عرض می‌کنیم. سجده هم برای غیر حق جایز نیست و سجدهٔ شکر بر هر نعمت، خصوص نعمت ایمان و هدایت به صراط مستقیم، مندوب است. و در غیر سجدهٔ نماز یومیّه، استقبال قبله شرط نیست و مخصوصاً برای تصحیح نیّت و عدم تصوّر باطل تذکّر داده شده است. در نماز، توجّه به صورتی و پرستش روا نیست و کفر یا شرک است ولی متوجّه بودن که به دستور و همراهی و به تقلید کیست که عمل می‌کند قبل از شروع اشکال ندارد.
در امور دنیا و حاجات نیز، اتّکا و اتّکال به غیر خدا درست نیست که إِيَّاكَ نَسْتَعِين باید حال مسلّم باشد و ان‌شاء‌الله با حال توسّل و التجاء که عطا شود روا می‌شود. اخوان را خصوصاً آقای رنجبر که یادآوری کرده‌اند سلام رسانم،
والسَلامُ عَلَيْكَ. وَفَّقَكَ اللهُ.
اقلّ محمّدحسن