حسینیه امیرسلیمانی
حسینیه امیرسلیمانی
سلسله صوفیه درویشان نعمت اللهی سلطانعلیشاهی گنابادی
حسینیه امیرسلیمانی ابتدا به همّت مرحوم عضدالملک که از رجال و مشاهیر قرون اخیر بود در سال ۱۲۸۰ قمری ساخته‌شده و سه سال بعد دایر گردید و برای مجالس سوگواری و اجتماعات مذهبی اختصاص یافت. بعداً فرزند کوچکتر ایشان مرحوم امیرمصطفی امیرسلیمانی بنابر وصیّت پدر متصدّی امور آن گردید. وی که به مصاحبت مرحوم سراج الملک بانی مساجد معروف در تهران در زمان حضرت آقای سلطانعلیشاه مشرّف به فقر شد و در سلک ارادتمندان بزرگان سلسله نعمت اللّهی گنابادی درآمد و از فقرای با محبّت بود، حسینیّه را که تا آن زمان ملک شخصی او بود وقف مراسم دینی و فقری و عزاداری حضرت سیّدالشّهداء نمود و تولیت و نظارت حسینیه و موقوفات آن را برحَسَب تقاضای خود و تنظیم وقف نامه به حضرت آقای حاج سلطان‌حسین تابنده و پس از ایشان به قطب منصوص سلسله علّیه واگذار کرد. سپس با تأیید و نظارت متولّی معظّم، این حسینیه به ظرفیت سه برابر بنای سابق با تجهیزات کامل تکمیل گردید.
امّا با کمال تأسّف این مکان متبرّک که خانه حسین (ع) و مورد توجّه همه اهالی تهران بود و عموماً از مجالس سوگواری منعقده در آن مستفیض می‌شدند، در نیمه‌شب عاشورای سال ۱۴۰۰ قمری (مطابق نهم آذر ۱۳۵۸ شمسی) پس از خاتمه مجلس عزاداری خامس آل عبا، همچون خیمه‌های حسینی در روز عاشورا، توسط معاندین دچار حریق شدیدی شد و کلّ ساختمان و وسائل و نفایس آن تخریب و به خاکستر تبدیل گردید. در آن هنگام حضرت آقای رضا علیشاه برای معالجه در خارج از کشور به سر می‌بردند، از شنیدن این خبر فوق‌العاده متأثّر گردیدند ولی دستور دادند مراسم سوگواری و جلسات مذهبی به هیچ وجه حتّی یک روز تعطیل نشود و در ساختمان واقع در حیاط حسینیّه ادامه یابد. و تصمیم گرفتند که آنجا را با وضع بهتری تجدید بنا کنند، لذا از همانجا دستور دادند که شروع به پی‌ریزی ساختمان جدید شود و فرمودند: «اگر بنا باشد خانه مسکونی خود و اثاث آن را بفروشم، این کار را خواهم کرد تا این حسینیّه بهتر از آنچه بود دوباره ساخته شود.»
تجدید بنای حسینیه بلافاصله پس از دستور ایشان شروع شد و مخارج آن را نیز عمدتاً خود معظّم‌له پرداخته و دیگر دوستان نیز به قدر وُسع کمک می‌کردند و در تمام مدّت احداث ساختمان، مراسم دینی و مذهبی از جمله مراسم عزاداری دهه عاشورا ابتدا در همان حیاط ساختمان و سپس در منزل استیجاری جنب محل حسینیّه برگزار می‌شد و حضرتش به هیچ وجه کمترین وقفه را در آن جایز نمی‌دانستند. مهندسی ساختمان را آقای مهندس شکراللَّه تابنده و آقای مهندس علیرضا جذبی عهده دار گردیدند. بدین ترتیب ساختمان جدید حسینیه با همان نقشه سابق شروع و با تغییراتی ادامه یافت. یکی از تغییراتی که درنقشه جدید ساختمان صورت گرفت آن بود که چون قبله منازل تهران قدری تَیامُن دارد و ازجمله قبله حسینیه نیز به طرف راست کج بود، حضرتشان شخصاً چند روز متوالی برای تعیین قبله از روی قطب‌نما و کتب معرفةالقبلة دقت فرمودند و خط آن را تعیین کردند و اکنون قبله بدون انحراف می‌باشد. بالاخره بنای جدید حسینیه که به مراتب مجلّل‌‌تر و مجهّزتر از بنای قدیم آن است، پس از طی دو سال با استقامت و نظارت مستقیم حضرت ایشان و همّت برادران ایمانی خاتمه یافت و بر سر در ورودی آن نوشته‌شده: ما نَنْسخْ مِنْ آیَةٍ او نُنْسِها نَأتِ بِخَیرٍ مِنها اَوْ مِثلِها. بنای جدید حسینیه در روز پنجشنبه ۲۱ تیرماه ۱۳۶۱ شمسی مصادف با عید فطر سال ۱۴۰۲ قمری طی مراسمی با شکوه و جشن مذهبی با حضور و سخنرانی معظّم له افتتاح گردید و مجالس دینی و فقری به طور منظّم در آن برگزار می‌شود.