قطب نهم

حضرت شيخ ابوالبرکات

کاشِفُ الآياتِ و صاحِبُ الکَرامات و خوارقُ العادات، جناب شيخ ابوالبرکات. از آن جناب در تمام تذکره‌ها فقط به کنيت نام برده شده و از نام شريفش ذکري نرفته است. وي در عرفان مقامي بلند و در ايقان درجه‌اي ارجمند داشته است چنانکه يکي از بزرگان در حقّش گفته است:

صد هزاران شيخ ظاهر مات شد          تا يکي چون شيخ ابوالبرکات شد

با جناب شيخ مودود چِشتي و سيد احمد بن حسن الرّفاعي هم زمان بوده است. وي خليفة الخلفاء و جانشين شيخ ابوالفضل بغدادي است و پس از وي مدتي متعهد ارشاد عباد و دستگيري طالبان راه سداد بود، و از جمله مريدان و تربيت شدگان آن جناب و اکمل آنها شيخ ابومسعود اندلسي است که در ظلّ عنايت شيخ به کمال رسيده و جانشين و خليفۀ آن جناب و از طرف شيخ مأمور هدايت عباد شد. تاريخ فوت شيخ ابوالبرکات ضبط نشده.

 معاصرين آن جناب از عرفا و مشايخ:

 ۱ - خواجه مودود چِشتي؛

 ۲ - سيد احمد بن حسن الرّفاعي؛

 ۳ - شيخ عبدالقادر گيلاني؛

 ۴ - شيخ ضياء الدّين ابوالنّجيب سهروردي.

 از علماء و فقهاء:

۱- حافظ ابوسعيد عبدالکريم محمد بن منصور السمعاني فقيه شافعي،

۲- ابوالفرج مشهور به ابن جوزي.

 از خلفاء:

۱- المستنجد بالله،

۲-  المستضيئي به نورالله عباسي

۳- الفايز بالله

۴- العاضد لدين الله اسمعيلي.

 از سلاطين و امراء:

۱- سلطان مغيث الدّين سلجوقي.

 از فرمايشات او: گفت: خُلق نيکو فاضلتر است از هر مزّيتي و جوهر مردان به خُلق نيکو ظاهر شود. و فرمود: معيار تصوّف خُلق است و هر که را خُلق نيکوتر او صوفي تر.